نمايش فقر بچه‌ها؟ به چه قيمتي؟

ماجرا چه بود؟ يكي از عكاسان به اجاق هاي اطراف تهران رفت و با تصور اينكه “همه بچه ها دوست دارند شاهزاده خانم شوند” ، كودكان را با لباس “شاهزاده” و آرايش پوشاند و عكس گرفت ، همانطور كه در پوستر نمايشگاه نشان داده شده است. قرار بود امروز تصاوير اين كودكان روي ديوار گالري باشد ، اما اين رويداد هنوز لغو نشده است.

هر كسي كه تا به حال به اجاق گاز رفته است مي داند كه بچه هاي كوره بيشتر آرزو دارند كه “شاهزاده خانم” باشند. در حقيقت “پرنسس” بودن يكي از متداول ترين تصاوير ذهني در ذهن والدين كودكان است ، زيرا مهماني هاي عجيب براي كودكان و لباس هاي شاهزاده خانم كارتوني ديزني ، در غير اين صورت كودكان مانند كودكان در آشپزخانه قطعاً آرزوي ديگران هستند. از كجا مي داني اگر هرگز به اجاق گاز نرفته ايد ، مي توانيد حدس بزنيد كه بچه ها در مورد چه چيزي صحبت مي كنند. زندگي در اجاق ها ، همانطور كه نويسنده اين سطور مي بيند ، زندگي افرادي است كه در اتاق هاي كوچكي كه چندين خانواده نسبتاً مشابه وجود دارد ، معمولاً سه يا چهار نسل ، با هم زندگي مي كنند و براي جلوگيري از آن از بلوك هاي بتوني ساخته شده اند. وارد شويد ، سقف بايد با مشمع كف اتاق پوشانده شود و كولرهاي آبي كوچك بايد در جلوي خانه قرار بگيرند زيرا نمي توانند روي سقف قرار بگيرند.

خاكي كه اجاق گاز بر روي آن ساخته شده است از خاك رس قرمز است و بسيار نرم است ، به آرامي بالا مي رود و تنفس را دشوار مي كند ، در اين حالت افراد مسن و جوان ، به ويژه كودكان ، هشت وعده غذا در روز مي خورند. حداكثر 10 ساعت آجر ، حمل آجر ، جمع آوري آجر ، بارگيري آجر و هر چقدر هم كه كار كنند ، به جيب پدر مي رود. بسياري از كودكان كوره اي ، به ويژه آنها كه مهاجر و فاقد مدارك هستند ، نه تنها به دليل فاصله “محل كار” با مدارس ، بلكه به دليل خانواده پسند بودن كار آنها ، قادر به تحصيل نيستند. مدارس موقت براي رفع تبعيض عليه اين كودكان ايجاد شده است ، اما مطمئناً شرايطي براي همه آنها وجود ندارد.

در مدتي كوتاه بين كار ، كودكان در دمپايي هاي پلاستيكي و لباس هاي آلوده به خاك و بنزين گاهي اوقات يكي پس از ديگري رانهاي قديمي خود را بر روي سر زنگ زده خود برمي گردانند ، بيش از يك خرقه ، دستبند و تاج ، بيش از آب تميز و نيازها كافي است غذا و ايمني كار

در پوستر اين نمايشگاه كه تنها تصويري است كه تاكنون منتشر شده است ، كودكي را مي بينيم كه تاجي پلاستيكي از صليب هاي نقره اي به دست دارد و كودكي سعي مي كند لباس ها را بين دو دست خود صاف كند. س isال اين است كه آيا “شاهزادگان كوچكي” كه توسط عكاس نمايشگاه انتخاب شده تا روي پوسترها و ديوارهاي گالري سوار شود ، مي دانستند كه آنها در چه بازي هايي هستند و نتيجه بازي چه خواهد بود؟ فرض كنيد عكاس با حسن نيت و به سادگي به فكر چاره ديگري براي كنار آمدن با فقر و سختي هاي اين كودكان ، با حذف آنها از متن كار اجاق گاز آشپزخانه ، سعي در نشان دادن كودك بودن آنها داشت. آنها به ده ها ميليون استوديو مي روند ، اما روباه نمايشگاه داستان و حاشيه مربوط به “رضا” ، جواني كه در جواني در يك برنامه تلويزيوني ظاهر شد و طراحان نمايش ، به درخواست نمايش ، چه كسي به مجري گفت “هيچ رويايي”؟ فشارهاي زندگي و استفاده از ابزار در يك برنامه تلويزيوني باقي مانده از كارهاي كودكي چنان پيچيده بود كه خودكشي كرد و ناپديد شد ، يادتان نيست؟ ؟

در طول سالها ، فعالان حقوق كودك بارها از والدين خواسته اند كه هنگام نوشتن و انتشار تصاوير فرزندان خود بسيار مراقب باشند ، زيرا بسياري از اين تصاوير با نقض حقوق كودكان نوشته و منتشر مي شود. ما مي دانيم كه هيچ چيز در دنياي اينترنت قابل حذف نيست و كودكان در سنين نوجواني و بيست سالگي قادر به انجام كاري نيستند كه قبلا توسط والدينشان در اينترنت ارسال شده بود. اين امر بايد نه تنها با برگزاري چنين نمايشگاه هايي ، بلكه با گسترش تصوير كودكان در همه جا ، از جمله كودكان كار ، در همه جا ، از جمله رسانه ها ، تعميم يابد و بايد در نظر گرفته شود كه كودكان خردسال نبايد آن را بخواهند. با سابقه كار كودكان روبرو شويد و شخصيت خاصي را ببينيد كه فرار از آن غيرممكن است.

چه كسي مي تواند هنرمندي را بپذيرد كه با چنين اطلاعاتي به اجاق آشپزخانه برود ، كودكان را از محل كار خود خارج كند ، به آنها لباس و آرايش دهد و سپس براي تبليغ اين تصاوير بر روي ديوارها و پوسترهاي يك نمايشگاه عكس بگيرد؟ آيا اجاق آشپزخانه نظم ساخت و نوشتن كودكاني را كه مي خواستند شاهزاده خانم شوند تنظيم مي كرد؟ چه چيزي در فروش است؟ پانزده عكس از پانزده كودك زيبا كه عادت دارند كاري براي فرزندان و خانواده هايشان انجام دهند؟ علاقه مندان به “مستندهاي اجتماعي” نمي توانند “بدون ابراز مالكيت” با گرفتن پرتره هاي قاب شده به كودكان كمك كنند. حضور صاحبان اين قاب ها بر روي ديوارهاي خانه ها و دفاتر كار در جايي كه توانايي خريد “هنر اصيل” را دارند ، به چه معناست؟ آيا خريدار اهميت مي دهد؟ يا اينكه اين شانس را بيشتر مي آوريد كه به شما يادآوري شود كه “هر روز كساني محروم هستند”؟

گاهي اوقات محدود بودن زيست شناسي آشنايان و دوستانمان ، مطالعه تأثيرات اجتماعي يك واقعه را براي ما غيرممكن مي كند. براي اينكه كسي در پشت صحنه يك برنامه تلويزيوني بگويد “Rza” “او هيچ رويايي ندارد” ، مي توان درك كرد كه اين كودك كارگر حتي تحت فشار نام “Rza ، يك كودك بدون رويا” خم خواهد شد. من نمي دانستم كه او خودكشي خواهد كرد. تا زماني كه رسانه ها و هنرمندان اين كودكان را مي گيرند و به آنها تصويري نشان مي دهند ، فقر كافي در جامعه براي آنها وجود دارد و براي كساني كه مانند آنها به فقر نگاه مي كنند ، مردم اشك مي ريزند ، اسپانسرها پول مي دهند ، نقاشي هاي آنها احتمالاً كودكان زيبا را به فروش مي رساند و همه از اين آسيب ها رنج خواهند برد و احساس خواهند كرد كه “مسئوليت اجتماعي” در قبال اين كودكان دارند ، اما در دنياي واقعي ، روي زمين ، علاوه بر همه پرخاشگري ها ، ديگران و مشكلات توسط دوربين و حريم خصوصي آنها مورد حمله قرار مي گيرند براي بازگشت به همان سطل آشغال ، همان كارگاه ها ، همان اجاق هاي آشپزخانه و ادامه زندگي قبلي نقض شده است. اين برخورد توريستي بخشي از مشكل كلي جهل در جامعه امروز ما و فشار مضاعف بر مردم است.

انتهاي پيام